O szkole

Niepubliczna Szkoła Podstawowa im. rtm. Witolda Pileckiego w Rękusach jest placówką, która zapewnia powszechną dostępność i bezpłatne nauczanie. Szczególną uwagę kierujemy na wysoki poziom kształcenia. Chcemy, aby nasi uczniowie pogłębiali swoją wiedzę i rozwijali talenty.

Celem szkoły jest uzyskanie jak najwyższych standardów nauczania poprzez:

• Stwarzanie uczniom optymalnych warunków do wszechstronnego i prawidłowego rozwoju
• Zapewnienie wysokiego poziomu edukacji.
• Kształtowanie kompetencji kluczowych istotnych w procesie uczenia się przez całe życie z uwzględnieniem indywidualizmu ucznia.
• Utrwalanie wartości moralnych oraz praw człowieka.
• Kształtowanie młodych ludzi ceniących przeszłość, ale i śmiało patrzących
  w przyszłość.
• Kształtowanie młodego pokolenia, które jest świadomym członkiem społeczności lokalnej, narodowej i globalnej.

Aktywnie współpracujemy z Muzeum Historycznym w Ełku, Lokalnym stowarzyszeniem Braterstwo,Warmińsko-Mazurskim Ośrodkiem Doskonalenia Nauczycieli Filia w Olecku

Mocne strony naszej szkoły:

• wykwalifikowana, sympatyczna kadra pedagogiczna, nowoczesne zarządzanie szkołą
• oferta edukacyjna dostosowana do możliwości rozwojowych dzieci i oczekiwań rodziców
• bezpłatny dowóz dzieci z okolicznych miejscowości oraz z Ełku
• wysoki standard bazy, nowoczesne wyposażenie,
• odrabianie lekcji pod okiem nauczyciela,
• możliwość wykupienia dwudaniowych obiadów,
• bogata oferta imprez okolicznościowych,
• klimat placówki sprzyjający rozwojowi dzieci,
• stabilność szkoły gwarantowana przez organ prowadzący – Fundacja Ogólnopolski Operator Oświaty

Z historii szkoły w Rękusach

Geneza i rozwój szkoły do 1945 roku.

W większości wsi (Bartosze, Judziki, Mołdzie, Ruska Wieś, Talusy, Rękusy, Buniaki), szkoły tworzono już w XVII wieku. Pierwsze zapiski o najstarszej z nich we wsi Mołdzie pochodzą z 1891 roku. Uczył w niej jeden nauczyciel Szryder Martym. W końcu 1945 roku pracowało w niej kilku nauczycieli niemieckich. Opuścili oni te ziemie wraz z uciekającą armią. Wiosną 1945 roku została tu uruchomiona pierwsza szkoła w gminie. Była to placówka, zaraz po szkole w Rękusach, z największą liczbą dzieci, Została zlikwidowana na początku lat osiemdziesiątych. Można, powiedzieć, że „umarła śmiercią naturalną”.¹W pozostałych wsiach istniały szkoły z jednym nauczycielem, do których uczęszczało od 10 do 20 uczniów. Źródła pisane dotyczące szkoły Rękusach pochodzą z XVIII wieku. W tym czasie, ziemie te należały do zaboru pruskiego. Większość Niemców mieszkała w miastach, a wsie były zamieszkałe głównie przez ludność polską. W okresie I wojnie światowej okoliczne wsie zostały prawie całkowicie zniszczone. Mieszkańcy Rękus postanowili wybudować nową szkołę. W 1926 roku został oddany do użytku nowy budynek szkolny, który stoi do dnia dzisiejszego.²Jego lokalizacja była dość nietypowa – „samotny budynek” w połowie drogi między Talusami i Rękusami. W jednopiętrowym budynku znajdowały się dwie izby lekcyjne i dwupokojowe mieszkanie dla nauczyciela. Na powierzchni 0,22ha oprócz szkoły wybudowano budynek gospodarczy z toaletami. Była to szkoła jednoklasowa. Chodziły do niej dzieci z obu wsi. Nauczyciel był Niemcem, z zapisków wynika, że nie wzbudzał sympatii wśród dzieci i mieszkańców. Prawdopodobnie źle traktował uczniów, stosował przemoc fizyczną, zmuszał także do mówienia po niemiecku. W czasie działań wojennych w latach 1944 – 45 szkoła została prawie całkowicie zniszczona, spłonął dach, pozostały tylko ściany zewnętrzne. Budynek straszył pustymi okiennicami i spalonym wnętrzem.³

Rozwój szkoły po 1945 roku.

W okresie powojennym organizacja szkolnictwa podstawowego na trenie powiatu ełckiego była spontaniczna. Dzięki inicjatywie miejscowej ludności starano się otwierać szkoły w każdej wsi. Początkowo były to „czteroklasówki”. Ogromnym problemem był brak kadry pedagogicznej, wyniszczonej przez okupanta, zniszczenie budynków szkolnych, brak sprzętu, pomocy naukowych, podręczników i bibliotek. Warunki lokalowe były wszędzie bardzo trudne, nauka odbywała się w wynajętych izbach. We wsiach Rękusy, Sarki i Talusy uczyła jedna nauczycielka – Irena Sulewska, która jako wolontariuszka dochodziła jeszcze do szkół w Baranach i Bartoszach.⁴ W Rękusach zajęcia lekcyjne odbywały się w budynku numer 4 w dwóch pomieszczeniach o powierzchni 22 m². Była to szkoła czteroklasowa. Nauczycielka pracowała na dwie zmiany, z grupą młodszą od 8.00 do 11.00, z grupą starszą od 11.00 do 14.00. Uczniowie starsi uczęszczali do szkoły w Nowej Wsi Ełckiej. Jeśli chodzi o pomoce szkolne, szkoła posiadała w tamtym czasie 1 globus, 2 mapy Polski i 2 mapy Europy. Najtrudniej wyglądała sytuacja z podręcznikami i zeszytami. Z podobnymi problemami borykała się w tym czasie cała Polska. Ze sprawozdań nauczycielki wynika, że przez to nauczanie było mało efektywne.⁵ 21 stycznia 1949 roku przybyła komisja, która po przeprowadzonych inspekcjach zatwierdziła propozycje remontu starego budynku szkolnego. Już z początkiem wiosny tego roku rozpoczęły się intensywne prace wokół szkoły. W wielu czynnościach pomagali również mieszkańcy wsi, dostarczając potrzebnych materiałów, czy rąk do pracy. 26 maja 1950 roku ukończono remont, wstawiono nowe okna, drzwi, ścianki działowe. I jeszcze tego samego roku szkolnego dzieci rozpoczęły naukę w wyremontowanym budynku. Była to szkoła siedmioklasowa. Jak wynika z akt inspektoratu pracowało w niej siedmiu nauczycieli.⁶ Kolejny remont szkoły został przeprowadzony w 1964 roku. Do parterowego budynku dobudowano piętro, na którym mieściły się dwa mieszkania dla nauczycieli i jedna sala lekcyjna. Ze względu na dużą liczbę dzieci lekcje nadal odbywały się w systemie zmianowym. Nauczyciele, którzy zamieszkali w szkole pracując często po godzinach lekcyjnych i w dni wolne, zagospodarowali teren. Wtedy też powstało boisko.⁷

Z początkiem lat siedemdziesiątych powstał projekt rozbudowy szkoły. Nowy system oświaty i wprowadzenie dziesięcioletniego cyklu nauczania na poziomie szkoły podstawowej zatrzymało rozbudowę budynku, gdyż dzieci z klas starszych miały być dowożone do zbiorczej szkoły gminnej w Ełku. Kiedy w 1982 roku wycofano się z tego projektu, były dyrektor szkoły Czesław Namiotkiewicz podjął ponowne starania o przeprowadzenie remontu. W pierwotnym projekcie uzyskał pozwolenie na dobudowanie sali gimnastycznej. Po wielu zmianach zatwierdzono remont kapitalny budynku z rozbudową tj. dobudowanie nowego skrzydła szkolnego.

Rozbudowę ukończono w 1990 roku. Do remontu kapitalnego starego budynku nie doszło z powodu braku środków finansowych (kraj przeżywał kryzys gospodarczy). Przejście do nowego budynku nastąpiło w lutym. W czasie ferii zimowych, na prośbę dyrektora, nauczyciele i rodzice przez kilka dni wykonywali prace porządkowe (sprzątanie, wieszanie tablic, przymocowanie karniszy, przenoszenie i ustawianie ławek itp.). Uczniowie z niecierpliwością oczekujący na „nową szkołę” także pomagali w przeprowadzce. Szkoła zyskała 7 przestrzennych i słonecznych sal lekcyjnych, pokój nauczycielski, gabinet dyrektora. Dwie sale lekcyjne posiadały zaplecza, co znacznie ułatwiało korzystanie z pomocy dydaktycznych. Poprawiły się warunki sanitarne, budynek posiadał bieżącą wodę, toalety i centralne ogrzewanie. Wcześniej uczniowie jak i nauczyciele korzystali z ubikacji w budynku gospodarczym przy szkole, a wodę czerpano ze studni.⁸ Księgozbiór biblioteki w dawnym budynku przechowywany był w kilku szafach w izbie lekcyjnej. Rozbudowa pozwoliła na przeznaczenie oddzielnego pomieszczenia (zaplecze jednej z sal) na bibliotekę, co umożliwiło wzbogacenie księgozbioru do 4576 woluminów. Zasób pomocy dydaktycznych był stale wzbogacany drogą zakupu lub wykonywany w ramach własnych. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych zakupiono dużo sprzętu technicznego: telewizor, rzutniki pisma, rzutniki do slajdów, komputer „Atari”, projektor, magnetofony, gramofony, radia.

Posesja po rozbudowie wymagała ponownego zagospodarowania. Dyrektor z pracownikiem gospodarczym samodzielnie postawili nowe ogrodzenie. Wokół szkoły posadzono drzewa, krzewy, kwiaty, zrobiono trawniki, utwardzono drogę dojazdową. W pracach pomagali uczniowie starszych klas.⁹

Kadra nauczycielska.

W 1945 roku, kiedy Szkoła Podstawowa w Rękusach rozpoczynała swoją działalność pracowała tylko jedna nauczycielka – a zarazem kierownik szkoły pani Inkowska (niestety brak imienia). Ona organizowała pierwsze pomoce dydaktyczne, podstawowe materiały do pracy dla dzieci, a nawet zajmowała się organizowaniem akcji kontyngentowych zdawania zbioru zbóż, czy ziemniaków.¹⁰ Jak wynika z tych relacji obowiązki nauczyciela były bardzo rozległe. W roku szkolnym 1946/47 przybyła pani Irena Julewska. Zajęcia lekcyjne, odbywały się nie tylko w Rękusach, ale i we wsi Talusy gdzie również przychodziły dzieci ze wsi Sarki – tam uczyła pani Lidia Buszko. Jak wynika z akt inspektoratu do roku 1950, zanim został wyremontowany budynek szkolny, dzieci były nauczane przez jednego nauczyciela, kończąc edukację na czwartej klasie. Ze sprawozdań, jakie składali nauczyciele do Inspektoratu Nauczania w Ełku wynika, że nauczanie było mało efektywne. Panie Irena Julewska i Lidia Buszko przyczyniły się do odbudowy budynku szkolnego w Rękusach. Rok szkolny 1950/1951 obie panie rozpoczęły w nowo wyremontowanej szkole.¹¹

W latach pięćdziesiątych Szkoła Podstawowa w Rękusach była szkołą siedmioklasową, a następnie ośmioklasową. Niestety bardzo mało wiemy o nauczycielach pracujących w niej. Prawdopodobnie pracowało wtedy siedmiu nauczycieli. Zachowało się jedno nazwisko pani Ewy Stefanowskiej, która pracowała w szkole do ok. 1957 r., a następnie wyjechała na Śląsk.¹² Niestety dalsze jej losy są nieznane, nie zachowały się również nazwiska innych nauczycieli. Nazwiska kolejnych pedagogów pojawiają się dopiero w roku 1964. Wtedy dobudowane było pierwsze piętro z mieszkaniami dla nauczycieli. W jednym zamieszkał nowy kierownik pan Ernest Vozsniak, z żoną Julią Vozsniak, również nauczycielką.¹³ Pracowali oni oboje w Rękusach do roku szkolnego 1969/70. Prawdopodobnie pan Ernest zmarł wiosną po wyczerpującej chorobie, jego żona wyjechała.

Wraz z nimi pracowali również, Regina Kubińska – nauczycielka, która również mieszkała w szkole, Danuta Kłos, Wacława Bochenek i Irena Borawska. W 1967 roku przybyli do szkoły państwo Stachelkowie Edward i Marianna, którzy pracowali tu do 1982 roku.¹⁴ Zajmowali oni również mieszkanie na piętrze budynku. W 1969 roku kierownikiem szkoły został pan Czesław Namiotkiewicz. W tym samym czasie pracę w szkole podjęła jego żona pani Daniela.

Zajęli oni mieszkanie po Vozsniakach. Pan Namiotkiewicz pełnił funkcję kierownika, a następnie dyrektora do 2005 roku. W latach siedemdziesiątych te dwa małżeństwa stanowiły „filar”, na którym opierała się edukacja w Rękusach. W tym czasie pracowali tam miedzy innymi: Elżbieta Kadłubowska, Halina Maciorowska, Elżbieta Figiel, Irena Wysocka. W 1982 roku państwo Stachelkowie odeszli do Szkoły Podstawowej w Ogródku. Nauczycielkami w szkole w Rękusach były także jej absolwentki: Zofia Malinowska, Anna Panasiuk, Urszula Kozłowska i Barbara Kuc. W latach osiemdziesiątych rozpoczęli pracę nauczyciele: Sławomir Boczkowski, Krystyna Jarosik, Krystyna Kokot, Iwona Budkiewicz.

Opracowała: Marta Rózio

Przypisy:

1. Kronika szkoły w Młodziach, lata 1945 – 47
2. Wywiad z byłym dyrektorem Czesławem Namiotkiewiczem, z dn. 14.03.2007 r.
3. Wywiad z byłym dyrektorem szkoły Cz. Namiotkiewiczem z dn. 14.03.2007 r.
4. AP w Ełku, IS syg. 123/5
5. AP w Ełku, IS syg.123/3
6. Tamże.
7. Wywiad przeprowadzony 25.04.2007 r. z p. Stachelkiem byłym nauczycielem.
8. Kronika szkolna nr 5.
9. Relacja Sławomira Boczkowskiego, nauczyciela SP w Rękusach z dnia 30.04.2007 r.
10. AP w Ełku, AISZ syg.123/5
11. Tamże.
12. Akta osobowe pracowników szkoły w Rękusach
13. Księga protokołów nr 1
14. Wywiad z p. Stachelek przeprowadzony dnia 25.04.2007 r.